Żona mormona Irene Spencer

Są na tym świecie takie książki, które zostawiają w nas trwały ślad, zmieniają nasze postrzeganie świata, zmuszają do refleksji. Jedną w takich książek jest Żona mormona.

Irene Spencer to niczym niewyróżniająca się kobieta. Niezbyt urodziwa, pulchna i uśmiechnięta. Szczęśliwa. Kto zobaczyłby jej zdjęcie nigdy nie zorientowałby się ile w życiu przeszła.

Główna bohaterka książki, a zarazem jej autorka wychowała się w rodzinie praktykującej poligamię. W dzieciństwie karmiono ją niczym w sekcie informacjami o tym, że im więcej dzieci urodzi tym lepiej będzie jej w niebie, że wielożeństwo to jedyna droga do raju, że musi być posłuszna tym przez których przemawia Bóg. Jako dziecko Irene była odseparowana od świata, nie czytała książek, nie słuchała muzyki, nie spotykała się w rówieśnikami. Żyła w zamkniętym świecie.

Gdy pewnego dnia poznaje przypadkiem Verlana czuje, że jest jej on przeznaczony. W międzyczasie w jej życiu pojawia się Glen i miałam szczerą nadzieję, że autorka z nim zostanie. Przecież go kochała. Nie był on jednak poligamistą. Irene została więc przeznaczona Verlanowi. I w końcu, o zgrozo, została jego żoną. Aż miałam ochotę krzyczeć „On zniszczy Ci życie kobieto! Opanuj się!” Życie z Verlanem nie było jednak usłane różami. Irene została jego drugą żoną. Pierwsza była Charlotte- przyrodnia siostra Irene. Bohaterka czuła się przy pięknej Charlotte odepchnięta, ale przynajmniej spędzała z mężem kilka dni w tygodniu. Niestety zawsze może być gorzej. Po Irene więc pojawiły się kolejne żony: Lucy, Beverly, Eshter, Susan, Lillie, Helen, Elizabeth oraz Pricilla.

Wyjątkowo nie będę Wam opowiadać o książce ponieważ każda informacja mogłaby zniszczyć przyjemność odkrywania życia bohaterów książki. Powiem tylko, że jej życie to nie był obiecany raj, a droga przez piekło, które miało się nigdy nie skończyć. Wieczna bieda, zazdrość o męża, błaganie Boga o śmierć, walka o byt, o zdrowie dzieci, o swoje miejsce na tym świecie. Jej życie było nieustanną walką. I szczerze się zdziwiłam, gdy Irene stwierdziła „dość!”.

Książka nie jest gruba, ale ciężko się ją czytało. Nie jest napisana trudnym czy nudnym językiem, ale mówi o trudnych sprawach dlatego nie potrafiłam przeczytać jej ot tak. Długo myślałam po przeczytaniu każdego kolejnego fragmentu i zastanawiałam się, gdzie jest ten jej Bóg. Dlaczego jej nie pomoże, nie da znaku, nie zlituje się nad tą kobietą. Okazuje się, że Bóg wielokrotnie dawał jej znaki, lecz Irene ślepo zapatrzona w męża i religię znaków tych nie widziała.

Jeśli macie możliwość, sięgnijcie po tę pozycję. Nie wiem, czy przypadnie Wam do gustu, ale da Wam wiele do myślenia. Odnośnie życia, sensu istnienia, miłości, a także religii. Każdej religii.

10/10

Żona mormona, Irene Spencer, Świat książki, 2012

Za książkę dziękuję wydawnictwu